Archief voor categorie: Nieuws

Toen Rosa van Doorn in 2001 net geboren was, haalde Bas Peters in Groesbeek zijn eerste NK medaille binnen bij de elite mannen. Zondag stonden ze, als teamgenoten van het Giant Liv Benelux Off-road Team, allebei op het podium bij de Nederlandse kampioenschappen. In ‘zijn’ Sittard wist Bas het brons te grijpen bij de elite mannen, Rosa reed naar dezelfde kleur medaille in de belofte vrouwen wedstrijd. “Ik ben er erg blij mee”, aldus Bas.

Milan Vader werd op het Watersely park Nederlands kampioen bij de elite mannen, voor David Nordemann. “Ik was er vooraf al vanuit gegaan dat de eerste twee plekken normaal gesproken voor hen zouden zijn”, kijkt Bas realistisch terug. “Voor de derde plek kon het een mooie strijd worden tussen een aantal renners. Dit was met een na de start ook al wel duidelijk en ik ben dan ook vol voor die derde plek gegaan.”

Waar de twee eerste renners elkaar bevochten, was de wedstrijd daarachter eerst spannend, maar liet Bas zijn sterke benen ook al snel zien. “Ik voelde dat ik goed mee kon komen. In de derde ronde heb ik een versnelling geplaatst en dat was meteen de goede, want ik reed alleen weg. Daarna kon ik goed een mooi hoog tempo blijven rijden, tot en met de laatste ronde. Dat resulteerde in een mooie derde plek. Erg leuk dat het 20 jaar na mijn eerste medaille in Sittard nog steeds lukt.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Ook Rosa kon na afloop op een flinke glimlach op haar gezicht tonen. “Voor mij was de tweede keer dat ik deel heb genomen aan het NK XCO in Watersley”, vertelt ze. “Dit jaar heb ik specifieker getraind richting het NK om het doel, een podiumplaats bij de belofte, te behalen. Ik heb meerdere keren het parcours verkend en veel trainingen gebaseerd op de wedstrijd. De start ging razendsnel een startklim op, waarna ik als vijfde de rockgarden af reed. Al gauw merkte ik dat ik mijn eigen tempo moest rijden en na de eerste ronde lag op de derde plaats. In de verzorgingsplaats riep ik naar mijn vader; ‘het gaat best lekker’. De andere verzorgers bij de technical zone moesten hard lachen om mijn opmerking.”

Vijftien seconden
Terwijl Puck Pieterse afstand nam en naar de zege reed, had Rosa nog alle kans op een medaille, ook op het zilver. “Hannah van Boven, oud renster van het Giant Liv Benelux Off-road Team, reed een sterke race en was continu in mijn zicht. Het gat van vijftien seconden bleef alle rondes ongeveer gelijk. Soms liep ik op haar in, maar door een paar kleine foutjes op de steile klimmen van Watersley liep ze weer uit. De laatste ronde heb ik geprobeerd om de battle aan te gaan, maar helaas lukte dit niet en kwam ik op veertien seconden achter haar over de finish. Met een glimlach behaalde ik een derde plaats op het NK. Ik heb onwijs veel geleerd van de afgelopen tijd en kijk heel erg uit naar de volgende XCO wedstrijden.”

Zaterdag keert het Giant Liv Benelux Off-road Team terug naar Drenthe. Exact twee maanden na de Bartje 200, staat nu de Veldslag om Norg. Ons team heeft meerdere ijzers in het vuur, waaronder ‘de Joop Zoetemelk van de Veldslag om Norg’, Thom Bonder. Na drie keer tweede te zijn geworden in de afgelopen edities, hoopt hij ditmaal op het hoogste deel van het podium te mogen staan. Gerben Mos en gastrenner Thijs Zonneveld starten ook bij de mannen, Rosa van Doorn, Monique Zeldenrust en Tessa Neefjes bij de vrouwen.

Twee keer over werd Thom door Robbert de Nijs verslagen in de sprint om de zege. Bij de vorige editie was het Jasper Ockeloen die hem te snel af was. Nu hoopt hij dus op meer, maar de Drentse thuisrijder weet ook als geen ander dat dat nog niet zomaar gedaan is. “Er staat altijd wel een handvol goede rijders aan de start”, zo schetst hij.”Gerben en ik behoren daartoe, maar ook Laurens ten Dam, Jasper Ockeloen, Tim Smeege zijn er dus en Thijs die bij ons meerijdt. Daarnaast zijn er altijd nog wel wat outsiders en bij een wedstrijd als deze kunnen wegrenners ook vaak lang mee.”

Met dat laatste snijdt Thom het feit al aan dat je niet perse op de mountainbike hoeft te rijden. “In de Veldslag maakt het niet uit op welke fiets je start. Het kan ook een crossfiets, strandfiets of gravelbike zijn. Maar in het verleden is dat niet echt veel gedaan, sowieso niet voorin, en ik ga het ook niet doen. Ik ben niet gewend aan zo’n fiets en daarbij worden de verschillen meestal niet gemaakt op een punt waar je voordeel hebt met zo’n fiets. Op de rechte stukken zal het lastig zijn om weg te rijden. Het verschil wordt meestal gemaakt op de Weperbult, zo’n 25 kilometer voor de finish, of in de stukjes bos die er zijn.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

In totaal moet er 100 kilometer afgelegd worden in de marathon. Thom kent de regio, maar bereidde zich nog wel extra voor. “Afgelopen woensdag heb ik de eerste 60 kilometer van de route gereden. In de eerste 50 kilometer gaat het min of meer alleen maar rechtdoor. Ik verwacht dan ook dat er lange tijd een vrij grote eerste groep zal zijn. Meestal houden de beste renners zich dan nog wat gedeisd en vaak zie je dat de mensen die later niet mee kunnen het werk doen. De eerste 25 kilometer zal het ook wel wat meer dringen zijn, zoals op de weg. Ik vind het wel fijn als we dan op een gegeven moment met een groepje weg zouden zijn.”

Vooraan zitten
De parcourskennis komt zeker van pas. “Je moet zorgen dat als de singletracks komen, je vooraan zit. Dan is het net als in een criterium. Als je daar voorin zit, hoef je niet steeds te remmen. De meeste renners hebben niet dusdanige parcourskennis dat ze weten waar ze vooraan moeten zitten. Ik denk dat ik daar wel iets voordeel van heb. Maar het hele parcours is best snel en dan zitten in de laatste 50 kilometer alle singletracks. Dat ligt me op zich wel goed. Vooraf zou ik zeggen dat ik alleen tevreden ben met een eerste plaats, maar het kan zijn dat het koersverloop zo is, dat ik er ook blij mee kan zijn als het wat anders is.  Echter, in principe is het enige dat telt de eerste plaats.”

Voor Tessa wordt het haar eerste deelname aan de Veldslag om Norg. “Vorig jaar wilde ik hem ook rijden, maar toen was ik er te laat bij en zat de wedstrijd al helemaal vol”, vertelt ze. Ditmaal treft Tessa een editie onder vrij warme omstandigheden. “Daar ben ik wel blij mee, want tot nu toe heb ik dit seizoen bijna alle wedstrijden in de regen gereden. Dit is dus ook wel een keer lekker. En ik vind het ook zeker niet erg als het warm is.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Modder of geen modder
Hoewel ze de route nog niet kent, verwacht Tessa net als Thom dat het rap zal gaan. “Ja, ik denk dat het een snelle race wordt. Deze vrijdagmiddag ga ik het laatste deel van het parcours verkennen. Ik hoorde al dat er veel gravelpaden op de route liggen en hoorde dat het een beetje een racebaan is. Van de andere kant zag ik ook dat er afgelopen week nog modder lag en dat kan in het bos best lang blijven liggen. Van de andere kant zullen de gravelstroken droog zijn. Ik verwacht zeker een hoog gemiddelde in de eerste uren.”

Wat daarbij ook van belang is, is dat de wedstrijdrensters in de eerste wave van start gaan, samen met de snelle mannen. “Dat was in de Bartje 200 ook zo. Het is even afwachten hoe ze het precies doen. We hebben al eens gehad dat we echt met de vrouwen bij elkaar werden gezet, maar ook dat het allemaal door elkaar stond. Je moet in ieder geval goed opletten en in de gaten houden wie er qua concurrenten nog bij zitten. Van de andere kant is ook gewoon zo lang mogelijk de snelle mannen volgen en dan hopen dat je goed zit.”

Extra cadeau
Tessa hoopt op een goede dag. “Ik keek al wel echt uit naar deze wedstrijd, want ik denk dat het parcours me ligt. Daarbij heb ik een goed trainingskamp gehad en won ik in de Ardennen de cyclosportief Vélomédiane Claudy Criquiélion. Dat gaf dus vertrouwen, maar daarna ben ik helaas de hele week ziek geweest. Gisteren voelde ik me echter weer een stuk beter en vandaag ga ik de eerste keer weer echt fietsen. Mijn doel voor zaterdag is om voor de winst te gaan, maar ik zal moeten zien hoe het in de wedstrijd is. Deelname voelt voor mij als een extra cadeau, want ik was al bang dat ik niet kon starten.”

In Duitsland reden vijf renners van het Giant Liv Benelux Off-road Team van donderdag tot en met zondag de Rothaus Bike Giro. Monique Zeldenrust, Tessa Neefjes en Rosa van Doorn reden die vierdaagse wedstrijd bij de elite vrouwen, Bas Peters en Thom Bonder bij de elite mannen. In het eindklassement eindigde Rosa als vijfde, Tessa als negende en Monique als tiende. Thom werd tweeëntwintigste en Bas, na flink tijdverlies door een lekke band in de derde rit, uiteindelijk nog dertigste. Daarnaast kwamen er weer mooie verhalen mee naar Nederland. Rosa en Monique deden voor ons verslag.

“De deelname aan Rothaus Bike Giro was voor mij de tweede keer”, vertelt Rosa (foto boven). “Vorig jaar was het mijn allereerste meerdaagse marathon en ik was direct enthousiast. Het programma was vier dagen van gemiddeld 65 kilometers en 1800 hoogtemeters per dag. Het verschil ten opzicht van vorig jaar waren de weersomstandigheden. Vrijwel elke rit hadden we regen, maar dit maakte de afdalingen juist een stuk leuker.”

Rosa zat er vanaf het begin lekker in. “Mijn race ben ik gestart met een goed gevoel. Ik eindigde op een vierde plek. Tijdens de tweede etappe ben ik iets te enthousiast gestart en was na drie uur de tank leeg. De derde etappe wilde daarom wat meer gedoseerd rijden. Samen met de nummer zes heb ik een toffe battle gereden en we konden elkaar goed laten afzien op de klim. Op het juiste moment kon ik zeven kilometer voor de finish weg komen en ik kon de voorsprong op haar behouden.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Na een vierde en zesde plaats, reed Rosa in de laatste twee ritten uiteindelijk twee keer naar de vijfde plek. “Bij de laatste etappe stond ik nog redelijk fris aan de start. Het was een onrustige start, aangezien we met alle dames over gravel moesten afdalen. Bij de klim viel de groep vaak uit elkaar. Op de laatste klim van twaalf kilometer zag ik de Zuid-Afrikaanse Robyn de Groot rijden. Hoewel het voor het eindklassement niet veel uit maakte, heb ik een mooie laatste etappe kunnen rijden. Ik heb onwijs genoten van de mooie etappes, gezellige sfeer en goede verzorging van deze week, daarnaast was het een mooie opbouw voor de wedstrijden die nog komen gaan. Ik heb mijn doel behaald; op naar de volgende race!”

Anderhalve seconde
Tessa en Monique maakten er een onderling gevecht van. Een heel spannende zelfs. Na ruim veertien uren op de fiets, was het verschil tussen hen slechts anderhalve seconde. Monique kijkt terug op hoe zij de Rothaus Bike Giro daarbij beloofde. “De omstandigheden waren wel even anders dan vorig jaar. Toen hadden we de eerste dagen 30 graden, nu soms maar 10 en regen. Het parcours en met name de singletrack afdalingen werden daardoor wel een stuk uitdagender, wat het wel leuker maakte.”

“De eerste dag was voor mij met name het klimmen even inkomen. Toch ging het best aardig en wist ik de eerste etappe met een tiende plaats af te sluiten. De stortbui halverwege en het korte herstel (de eerste etappe was in de middag en de 2e etappe 10.00 uur in de ochtend) zorgden ervoor dat mijn benen er in de tweede etappe nog niet klaar voor waren. Op de langste etappe van deze meerdaagse verloor ik daardoor aardig wat tijd op m’n naaste concurrenten. Ik kwam als twaalfde over de finish. Door niet teveel te forceren hoopte ik de volgende dag beter voor de dag te komen. En dat bleek te werken.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Die rit reed Monique naar haar beste dagklassering, tiende, net als in de eerste etappe. “Op zaterdag kon ik gelijk met de start met de eerste dames mee. Na zo’n vijftien kilometer op de eerste echte klim was het zaak om mijn eigen tempo te zoeken. Het was een mooie battle met Tessa, waarbij zij elke keer in de klim wegreed en ik in de afdaling weer aansloot. Uiteindelijk verloor ik op de laatste paar kilometers nog een paar minuten, maar ik sloot de rit wel af met een stuk beter gevoel dan de dagen ervoor. Na drie etappes stond ik in het eindklassement op negen en Tessa op tien, met een verschil van 2.15 minuut. Achter ons stonden nog twee dames op een aantal minuten. Voor het klassement zou het dus nog een mooie battle worden.”

De laatste dag
Die battle kwam er! “In de slotrit zat ik er gelijk bij de start weer goed bij. Na een kilometer of zeven a acht moest ik toch even passen en de voorste meiden laten gaan. Door even een stukje eigen tempo te rijden, kon ik weer wat op adem komen en een goed tempo op de klimmen rijden. In de afdaling voor de laatste klim zag ik Tessa rijden, maar vlak voordat ik kon aansluiten reed ik lek. Een spijker in mijn band. Een patroon erin en zien bij de volgende post te komen. Deze was gelukkig zo’n anderhalve kilometer verderop. Daar stond mijn band al weer aardig zacht, dus die heb ik even opgepompt en het leek erop dat hij heel bleef. Ik heb erop gegokt dat de latex z’n werk zou doen.”

Het werd vervolgens dus erg spannend in het slot van de rit. “De laatste klim van twaalf kilometer ben ik zo hard mogelijk opgereden, om met voorsprong boven te komen op de nummers elf en twaalf in het klassement, mocht het nodig zijn mijn band nog op te pompen voor de laatste afdaling naar de finish. Deze bleek nog hard genoeg, dus zonder al te veel risico ben ik naar beneden gereden. Daar bleek het verschil met Tessa na dik veertien uur fietsen slechts anderhalve seconden in het voordeel van Tessa. Hoe spannend wil je het hebben, haha. Uiteindelijk had ik de laatste twee dagen weer een goed gevoel en ben ik dik tevreden naar huis gegaan. Mooi dat we met drie dames in de top-10 zijn geëindigd.”

Foto’s: Sebastian Schnitzer

Waar een groot deel van het team zondag de Bartje 200 reed, zocht Rosa van Doorn het wat verderop. Zij ging Duitsland in om deel te nemen aan de Erbeskopf Bike Marathon in Thalfang, een 71 kilometer lange marathon met 1750 hoogtemeters. Dat deed ze met succes. Rosa won de wedstrijd namelijk! En dan te bedenken dat de deelname ‘last minute’ was. “Vrijdagmiddag kwam ik op een spontaan idee om aan de wedstrijd deel te nemen.”

De plannen die Rosa eigenlijk had waren namelijk anders. “In eerste instantie wilde ik mijn teamgenoten als supporter bijstaan tijdens de Bartje 200”, vertelt ze daarover. “Maar vanwege de coronamaatregelen was dat niet mogelijk. Zondagochtend ben ik daarom samen met mijn vader om 5.00 uur in de auto gestapt naar Thalfang. Na ruim drie uur rijden kwamen we aan in de prachtige heuvels, waar we gezamenlijk met alle vrouwen van start gingen.”

Waar het in Drenthe lange tijd droog was, was dat in Duitsland wel anders. “Het was een regenachtige dag en het parcours werd spekglad. Bij de afdalingen met boomwortels moest je goed je concentratie houden. Al gauw kwamen we in een kopgroep terecht met vier rensters, met daarbij onder meer de Duitse Stefanie Dohrn. Zij eindigde vorig jaar als zesde op het WK marathon en behaalde al twee keer de winst bij de TransAlp.”

Solo naar de finish
Het werd een mooie strijd. “We hielden elkaar goed in gaten, waardoor wegrijden op de gravelstroken lastig werd. Toch probeerde iedereen tactisch te rijden. Op het Trailpark van Erbeskopf kon ik een gaatje slaan, maar dit werd al snel dicht gereden. Ook in de tweede lange klim had ik een kleine voorsprong. Bij poging drie heb ik op een steile klim volle bak doorgetrokken. Daarna kwam het besef; ‘ik moet nog 17 kilometer’. Gelukkig kon ik een steady tempo vasthouden tot de finish en wist ik de eerste plaats te behalen.” Na ruim drie uur kwam Dohrn op een minuut achterstand binnen. Haar landgenote Chiara Beer werd vlak daarachter derde.

Foto top: @Fotokeks01

Komende zondag 4 juli mogen de teamrijders van het Giant Liv Benelux Off-road Team weer een ‘stukje’ fietsen. Stukje tussen aanhalingstekens ja, want de Bartje 200 die op het programma staat is wel meer dan dat. Een marathon van 200 kilometer door Drenthe, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Of zoals ze er zelf zeggen; ‘Drenthe doet wat met je’. Dat zal ditmaal zeker zo zijn. Larissa, Tessa, Monique, Thom, Bas en Gerben staan allemaal aan de start én ze kijken in dit artikel ook allemaal vooruit op de wedstrijd.

Te beginnen met onze twee ‘debutanten’. Voor Larissa Hartog en Tessa Neefjes wordt het namelijk de eerste 200 kilometer ultra-marathon waar ze aan deel gaan nemen. Het enthousiasme is er zeker. “Ik kijk er erg naar uit om Bartje 200 te gaan rijden”, vertelt Larissa dan ook. “Het lijkt me een gave ervaring, maar het gaat wel enorm zwaar worden. Het wordt mijn allereerste marathon wedstrijd ooit en dan meteen z’n lange, dus dat maakt het wel meteen speciaal. Ik hoop dat de weersomstandigheden meezitten en dat ik hem helemaal kan uitrijden.”

Ook Tessa is erg benieuwd naar wat haar te wachten staat; “Het is weer een hele andere uitdaging dan alle andere wedstrijden. 200 kilometer op de mountainbike; zolang heb ik überhaupt nog nooit op een fiets gezeten. Met de mountainbike marathons is het langste dat ik tot nu gedaan heb denk ik iets van 4,5 uur. Dat wordt nu zeker wel het dubbele qua uren. Daarbij heb ik op de racefiets wel twee keer 200 kilometer getraind, maar dat is toch ook heel anders dan de mountainbike. Dus dat gaat wel even anders worden; een mooie uitdaging!”

Grens verleggen
Als ze vooruit kijkt, kijkt Tessa dan ook naar de positieve dingen; “Ik kijk er naar uit om een keer zo’n lange wedstrijd te hebben en ben erg benieuwd hoe het na 6 a 7 uur gaat! Het is een mooie mentale uitdaging om de grens weer te verleggen. Er is niet iets waar ik echt tegenop zie eigenlijk, haha! De lange afstand zie ik alleen maar als een mooie uitdaging. Als ik dan toch wat moet noemen is het de vroege start. In Italië moesten we met de Sella Ronda ook rond 7.00 uur starten, dus dat is vroeg de wekker zetten om op tijd te eten. We starten met de mannen, dus dat zal hard gaan vanaf het begin. Op naar zondag!”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Mochten ze informatie willen inwinnen, dan kunnen Larissa en Tessa dat in ieder geval nog doen bij Monique Zeldenrust. Voor haar wordt het niet de eerste keer, maar ze is wel duidelijk; “200 kilometer blijft een eind!” Maar ook Monique kijkt er zeker naar uit. “Allereerst is het natuurlijk mooi dat we sinds lange tijd weer een evenement/wedstrijd in Nederland hebben. Daar kijk ik erg naar uit. Deze wedstrijd vergt toch een wat andere aanpak dan de wedstrijden die ik normaal gesproken rijd. Ondanks dat ik niet specifiek of anders getraind heb voor deze wedstrijd, heb ik voor mezelf een plan gemaakt en hoop ik dat ik op deze manier toch een mooi resultaat kan neerzetten.”

Compleet andere omstandigheden
De Drenthe 200, georganiseerd door dezelfde organisatie, kent Monique al. Die is echter tussen Kerst en Oud & Nieuw. Kortom; onder compleet andere omstandigheden. “Onderweg zal ik best tegen dingen aanlopen, maar daar zie ik wel de uitdaging van in. Het weer lijkt goed mee te werken, niet te warm, niet te koud en af en toe een buitje voor de verkoeling en tegen het stof. Dat maakt het al makkelijker dan in de winter een 200 kilometer tocht rijden, waar je lichaam al meer energie nodig heeft om warm te blijven.”

Waar de vrouwen deels hun debuut maken en hopen te scoren, verwachten we de mannen ook zeker van voren. Bas Peters, Thom Bonder en Gerben Mos hopen een mooi blok te vormen. De laatste is samen met Thom een thuisrijder in Drenthe én staat als titelverdediger aan de start, na het winnen van de afgelopen editie in 2019. “Ik kijk er weer naar uit”, is Gerben dan ook vrolijk. “Weer een ultra-marathon in Nederland! Wij staan met een sterk blok van Giant aan de start dus we gaan het zien! De Drenthe 200 is een mooi evenement. Je rijdt veel van vaste mountainbike route naar route en dat vind ik wel leuk.”

Speciaal gevoel
Als er iemand is die zich al jaren bewezen heeft, ook als het gaat om het rijden van ultra-marathons na een minder specifieke voorbereiding, dan is het Bas. “Na een lange break de tweede race van het seizoen”, vertelt hij er nu over. “Sittard was de eerste. Dat was een korte cross country en nu een heel lange 200 kilometer. Dat is dus een totaal andere race. Ik heb er wel zin in. Het geeft toch altijd een speciaal gevoel; om 7 uur starten voor 200 kilometer op de mountainbike. Tijdens zo’n lange race zullen goede en slechte momenten elkaar afwisselen. Ik ga proberen om zolang mogelijk in de eerste groep mee te gaan en dan kijken wat er in de finale nog mogelijk is.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

En dan is er nog Thom, die in de categorie ‘indekken’ met de volgende zin zijn verhaal begint: “In vergelijking met Bas en Gerben ben ik een groentje wat betreft 200 kilometer wedstrijden op de mountainbike.” Toch is de ambitie er zeker wel bij Thom. Hij vertelt verder: “In 2018 was de Dutch Masters of MTB over 200 kilometer één van mijn eerste wedstrijden voor het team. Ik eindigde daarin als vierde. Toen was het extreem koud, met een gevoelstemperatuur van -20 en windkracht 6. Ik zat als een eskimo op de fiets.”

Gelukkig stapte Thom na die ervaring wel weer op de fiets, al was het niet in een ultra-marathon. “Dat was gelijk ook mijn laatste 200 kilometer race, want het was me niet zo goed bevallen, haha. Zondag waag ik me er dus weer aan. Het word een stuk warmer, maar er is wel een kans op regen. Ik verwacht dat het hoe dan ook een zeer zware koers wordt en dat na 200 km de sterkste wint. Ik denk dat we als team met Bas, Gerben en ikzelf voor niets minder dan de overwinning moeten rijden. Daarbij gaat het parcours eigenlijk ook over al mijn trainingsrondjes, dus dat is ook leuk.”

Informatie en online volgen
De Bartje 200 start zondag 3 juli om 7.00 uur. Rond 15.30 uur worden de eerste deelnemers aan de finish verwacht. Op de website van de organisatie is meer informatie te vinden. Ook op hun Facebook, Instagram en Twitter verwachten we updates van ze. Daarnaast zullen wij van het Giant Liv Benelux Off-road Team tijdens de wedstrijd vooral updates plaatsen in de stories op ons Instagram-account.

Foto top: Anouk Boonstra – Gerben Mos bij de Drentse hunebedden.